زندگی امروزی

اما سوال مهمی که همیشه در ذهن بازی‌خورها و علاقه‌مندان مطرح می‌شد، این بار هم مطرح شده است. در این مقاله می‌خواهیم به این سوال بپردازیم که PS4 از نظر قدرت پردازشی چگونه است و در رقابت با کامپیوترهای هم قیمت خود چه عملکردی خواهد داشت.

پردازنده‌ی اصلی

ابتدا به پردازنده‌ی اصلی که شامل 8 هسته‌ی جگوار است می‌پردازیم. این پردازنده‌ی سفارشی نتیجه‌ی همکاری سونی و یکی از دو سازنده‌ی بزرگ پردازنده یعنی ای‌ام‌دی است، لیتوگرافی آن 28 نانومتری می‌باشد و در سه ماهه‌ی دوم سال 2013 وارد بازار پی‌سی‌ها خواهد شد. در حقیقت جگوار یک APUی (ترکیب پردازنده‌ی اصلی و پردازنده گرافیک) کم مصرف می‌باشد که برای تبلت‌ها و نوت‌بوک‌ها در نظر گرفته شده است.

هسته‌های جگوار از نظر معماری بهینه‌تر از نسل قبلی یعنی باب‌کت هستند، بدین معنی که بنابر ادعای سازنده، تعداد IPC یا دستورات اجرا شده در هر سیکل کلاک حدود 15 درصد بیشتر خواهد بود.

سرعت هسته‌ها 1.8 گیگاهرتزمی‌باشد و 2 مگابایت حافظه‌ی کش سطح 2 برای هر یک از هسته‌ها به صورت مشترک در نظر گرفته شده است. هسته‌های جگوار از مجموعه دستورات مختلفی مثل SSE 4.1 و 4.2، AES، CLMUL، MOVB، AVE6، F16C و BMI1 پشتیبانی می‌کنند. در جدول زیر هسته‌های باب‌کت و جگوار با هم مقایسه ‌شده‌اند:

در این بررسی به این نتیجه رسیدیم که سخت‌افزار پلی‌استیشن 4 در هنگام عرضه نسبت به پی‌سی‌های هم قیمت چندان قابل توجه نیست و حتی می‌توان اینگونه اظهار کرد که یک پی‌سی با قیمت مشابه به راحتی پلی‌استیشن 4 را شکست می‌دهد.  

 قطعات اصلی کنسول پلی استیشن 4

**پردازنده اصلی APU (شامل CPU و GPU) حدود – 85 تا 90 دلار

**حافظه 8 گیگابایتی GDDR5 - حدود 110 تا 140 دلار

**تراشه سیستم‌عامل که معمولا مبتنی بر ARM است - 12 تا 18 دلار

**تراشه رمز گذاری / رمز گشایی - 8 تا 12 دلار

**درایو بلو-ری – 18 تا 25 دلار

**دیسک سخت – 38 تا 50 دلار

**ورودی و خروجی‌ها – 9 تا 12 دلار

**تراشه شبکه بی سیم و آنتن مربطو به آن – 4 دلار

**خروجی HDMI و HDCP - حدود 11 تا 15 دلار

**قطعات دیگر – 25 تا 35 دلار

**جمع کل: 320 تا 401 دلار

لوازم جانبی

**دسته بازی DualShock 4 بین 18 تا 35 دلار

**سیستم PS4 Eye حدود 12 تا 20 دلار

**هدست مونو حدود 3 دلار

**کابل‌ها و موارد دیگر حدود 3 دلار

هزینه دیگر

**پاور ساپلای – 25 تا 55 دلار

**سیستم خنک کننده – 20 تا 38 دلار

**اسمبل و سرهم کردن قعطات – در چین حدود 13 دلار و در ژاپن حدود 45 دلار

لازم به ذکر است که قیمت‌های ذکر شده، براساس تعداد سفارش سونی از تامین کنندگان متفاوت خواهد بود. پس این اعداد و ارقام کاملا تقریبی هستند.

به این ترتیب اگر هزینه اسمبل دستگاه را در نظر نگریم، پلی استیشن 4 حدود 450 تا 500 دلار برای سونی هزینه به همراه خواهد داشت. تولیدکنندگان کنسول‌های بازی معمولا در ابتدای عرضه محصول خود سود بسیار کمی را بر روی خود کنسول در نظر می‌گیرند و در واقع سود اصلی آن‌ها از بابت فروش بازی و فروش گواهی ساخت بازی برای کنسول بدست می‌آید و با پیشرفت تکنولوژی نیز هزینه قطعات کاهش می‌یابد و در سال‌های بعد از عرضه کنسول، از بابت فروش خود دستگاه نیز سود عاید شرکت‌ها می‌شود. البته این‌ها هزینه‌ها تنها مربوط به ساخت کنسول است و شرکت‌ها پیش از نهایی شدن یک محصول میلیون‌ها دلار برای طراحی، عملی نموده ایده‌ها، تحقیقات بازار، بازاریابی و موارد بسیار دیگر هزینه می‌کنند.

اما نکته‌ی پایانی کنترلر و به طور کلی واسط کاربری یک کنسول بازی است که در موفقیت آن تأثیر زیادی دارد. اگر کنترلر خوب کمپانی سونی را هم به مشخصات جالب کنسول بعدی سونی اضافه کنیم، شاید بتوان سخت‌افزار نه چندان قوی آن را نادیده گرفت و به جای یک پی‌سی ارزان‌قیمت سراغ آن رفت. البته این موضوع را نیز باید در نظر داشت که مهمترین عامل در موفقیت هر کنسول بازی، عناوین بازی های مربوط به آن است که سونی در کنفرانس معرفی پلی استیشن 4 نشان داد که برنامه گسترده ای برای معرفی بازی های مختلف و متنوع سازگار با پلی استیشن 4 دارد، بازی‌هایی که برخی از آن ها هرگز برای پی‌سی منتشر نخواهند شد.

نظر شما در مورد کنسول بعدی سونی چیست؟ آیا قابلیت‌های دیگر آن جبران‌کننده‌ی ضعف سخت‌افزاری آن است و آیا سازندگان بازی می‌توانند بازی‌ها را به نحو احسن برای این کنسول بهینه کنند تا از پس رقبای خود در بازار پی‌سی برآید یا خیر؟

انویدیا تراشه خود را سریع‌ترین در دنیای موبایل نام گذاری نموده و اولین بنچمارک‌های منتشر شده از این تراشه نیز نشان دادند که تگرا 4 به راحتی از پس اجرای سریع و راحت امور مختلف و بازی‌های سنگین گرافیکی اندروید بر می‌آید. اما کوالکام نیز بیکار ننشسته و ادعا می‌کند همچون سال گذشته تراشه جدید این شرکت از محصول رقیب‌اش قوی‌تر خواهد بود.

حال مدیر ارشد محصول کوالکام، راج تالوری اعلام نموده که تیم او بر روی عرضه محصولات تمرکز کرده و او باور دارد که تراشه جدید سری Snapdragon 800 این شرکت به راحتی از پس تگرا 4 انویدیا بر می‌آید. تالوری گفت: تگرا 4 بسیار خوب است اما اسنپ‌دراگون 800 به مراتب یکپارچه‌تر است. «تراشه کوالکام دارای مودم داخلی LTE است و از جنبه‌های مختلف نسبت به تگرا 4 قوی‌تر است».

تالوری گفت: تراشه‌های سری 800 کوالکام دارای قابلیت خاص رمز گذاری و رمزگشایی محتوای 4K می‌باشد که در نمایشگاه MWC نیز عملکرد آن به نمایش گذاشته شده است. او دلایل دیگری نیز برای خوشبین بودن به آینده Snapdragon 800 دارد. تلفن جدید ZTE Grand Memo تنها یکی از 50 محصولی است که قرار است از تراشه 4 هسته‌ای 2.3 گیگاهرتزی این کمپانی بهره ببرد.

فراموش نکنید که تراشه Snapdragon 600 این کمپانی نیز در پرچم‌داران مطرحی همچون Optimus G Pro ال جی یا One اچ تی سی استفاده شده است.

به هر حال امسال رقابت جذابی بین تراشه تگرا 4 و البته نسخه یکپارچه شده آن با مودم LTE با نام Tegra 4i با تراشه‌های کوالکام را شاهد خواهیم بود. کوالکام ادعا کرده که SoCهای جدید این شرکت در سری Snapdragon 200 برای تلفن‌های ارزان 100 دلاری وارد بازار خواهند شد و همچنین سری 400 این پردازنده ها برای تلفن‌های هوشمند بین 100 تا 300 دلار، سری 600 برای تلفن‌های بین 300 تا 500 دلار و سری 800 نیز برای تلفن‌های گران‌تر از 500 دلار وارد بازار خواند شد.

شرکت کوالکام که یک تراشه‌ساز معتبر وسایل موبایل است، سابقه قرار دادن ویژگی‌ها و فناوری‌ها نو را در تراشه‌هایش به طمع کسب سهم بزرگ‌تری از بازار دارد. مثلا این شرکت با قرار دادن  فناوری LTE در پردازشگرهای اسنپ‌دراگون خود، توانست سود زیادی به چنگ آورد و با شتاب گرفتن بهره‌گیری از فناوری LTE، میزان موفیت این شرکت هم بیشتر شد.

نوامبر سال پیش، کوالکام از شرکت EPOS  فناوری اولتراسوند دیجیتال را خرید. با شنیدن نام اولتراسوند ما ممکن است به یاد سونوگرافی‌های پزشکی بیفتیم و هیجان‌زده با خودمان فکر کنیم که نکند این شرکت می‌خواهد، گوشی‌های ما را به وسایل پرتابل سونوگرافی تبدیل کند! اما هدف این شرکت از خرید این فناوری این نیست. بلکه می‌خواهد راهی تازه برای تعامل کاربران با گجت‌هایش ایجاد کند.

در فبلت‌های گلکسی نوت، کاربر می‌تواند با یک استایلوس به صورت لمسی کار کند، اما این شیوه تعامل، چندان هم خالی از اشکال نیست. فناوری لولتراسوند می‌تواند از دو طریق، شیوه تعامل کاربران را با گجت‌هایشان، متحول کند.

1- می‌توان یک ساطع‌کننده امواج اولتراسوند را در استایلوس‌ها قرار داد، به این ترتیب بدون نیاز به تماش برقراری فیزیکی بین استایلوس و گوشی، می‌توان با آن کار کرد. تصور کنید که با استایلوس روی میز کنار گوشی بنویسید یا بهتر از آن در حالی که روی یک صفحه کاغذ معمولی در حال نوشتن و رسم نمودار هستید، همه نوشته‌های شما به گوشی منتقل شود.

2- می‌توان ساطع‌کننده امواج اولتراسوند را در خود گوشی قرار داد، این طوری گوشی حرکت دست‌ شما و اشارات شما را متوجه می‌شود و راهی نو برای تشخیص اشارات، پیش پای گوشی‌سازها قرار داده می‌شود.

مدتی است که گوشی‌سازها، به جای ساختن گوشی‌های واقعا متفاوت بر ساخت گوشی‌هایی با صفحه نمایش بزرگ‌تر، وضوح بیشتر یا بنچ‌مارک بهتر، متمرکز شده‌اند و ما واقعا شاهد تحول واقعی در گوشی‌ها نیستیم. فناوری‌های مثل اولتراسوند هستند که می‌توانند، گوشی‌ها و تبلت‌ها و نوع کاربری ما با آنها را تغییر بدهند.

تکنولوژی که تا یک سال پیش محصولی رویایی و عجیب و غربب به شمار می آمد، طبق گفته گوگل تا اواسط سال 92 وارد بازار شده و به فروش خواهد رسید.

اگر تا به حال چیزی از پروژه عینک هوشمند گوگل نشنیده اید با تبیان همراه باشید. این مقاله پرونده ای خواهد بود برای تمام آنچه از این محصول باید بدانید.

چند سال قبل وقتی اپل، آیفون را معرفی کرد تحولی در عرصه‌ی طراحی و ساخت گوشی های هوشمند به وجود آمد. نوآوری که اپل در آیفون به کار برده بود منجر به نگاهی جدید به گجت ها شد. سطح توقع کاربران رفته رفته افزایش پیدا کرد و نسل جدیدی در گجت ها به وجود آمد. تولید آیفون را می توان انقلابی در گوشی های هوشمند دانست و رشد فناوری های مرتبط در این عرصه را به دو قسمت "قبل از آیفون" و "بعد از آیفون" تقسیم کرد. رشدی که گرچه هم اکنون محصولات اپل را گرفتار تولیدات تکراری کرده ولی میبینیم که هر روز اسمارت فون ها، تبلت ها و فبلت های مختلفی توسط کمپانی های متفاوت ساخته می شوند.

عینک هوشمند گوگل یا Google Glass دقیقا همان تحولی ست که اگر به وقوع بپیوندد تمام تعاملات ما با تکنولوژی را تغییر خواهد داد.

عینک هوشمند گوگل چه اجزایی است؟

اگر بخواهیم "دقیقا" بگوییم عینک هوشمند گوگل چیست باید اول از همه بگوییم که این عینک بر خلاف اسمش (Google Glass) هیچ شیشه ای ندارد و تنها یک فریم است. البته نه یک فریم معمولی...

طراحی عینک هوشمند گوگل واقعا زیباست. یک طراحی جسورانه، مبتکرانه، سرزنده و شاد. بدنه آن در عین استحکام بسیار سبک و راحت است. تحلیلگران و معدود افرادی که شانس کار کردن با این عینک را داشته اند همگی اذعان دارند که طراحی آن به طراحی اپل طعنه می زند.

این محصول از چند قسمت اصلی تشکیل شده:

**بدنه و فریم از جنس پلاستیک و سبک

**مرکز پردازش (این بخش خیلی مفصل است!)

**باتری

** وزنه تعادلی

احتمالا الان می پرسید وزنه تعادلی چیست؟ یک بخش پلاستیکی در انتهای دسته سمت راست و همان طور که از اسمش پیداست موجب می شود تعادل دستگاه حفظ شود.

گفتیم این عینک چه بخش هایی دارد، حال سوالی که مطرح می شود این است که عینکی که حتی شیشه هم ندارد دقیقا به چه دردی می خورد؟ اصلا چه کاری انجام می دهد؟

اگر بپرسم برای خواندن SMS چه کاری انجام می دهید یا برای دیدن وضعیت آب و هوا به کجا مراجعه می کنید یا نتایج بازی ورزشی مورد علاقه تان را از کجا پیگیری می کنید، پاسخ شما کاملا واضح است.

از طریق اینترنت به وسیله موبایل، تبلت یا لپ تاپ!

در واقع برای کسب اطلاعات مجبورید از دست هایتان و چندین ابزار مختلف استفاده کنید. تمام فلسفه عینک گوگل این است که از ساده ترین روش به اطلاعات دست رسی داشته باشید. ساده ترین روش یا به زبان دیگر فقط یک ارتباط چشمی.

عینک هوشمند گوگل شیشه ندارد زیرا از طریق منشور کوچکی که در بالای عینک قرار گرفته، اطلاعات را مستقیما به داخل چشم می تاباند. برای آنکه منشور در جای مناسبی قرار بگیرد عینک گوگل باید درست روی صورت تنظیم شود.

بر اساس گفته ی کسانی که موفق شده اند این محصول را آزمایش کنند، چند ثانیه طول می کشد تا با صفحه‌ی روح مانندی که جلوی چشمانتان ظاهر می شود اخت پیدا کنید.

گوگل گلس از طریق دستورات کلامی و صوتی کار می کند. کافی ست بگویید “ok glass”‌ تا عینک بیدار شود. گوگل گلس تمام کارهای اولیه را بعد از شنیدن دستور ok glass انجام می دهد. با دستوراتی مثل Record a video شروع به ضبط ویدئو می کند و هرجا را نگاه کنید همان محدوده را ضبط می کند. برای گرفتن عکس لازم نیست کار خاصی انجام دهید. به منظره ای که دوست دارید از آنجا عکس بگیرید نگاه کنید و فقط به عینک عزیزتان بگویید Take a picture!

احتیاج به جستجوی مطلبی در اینترنت دارید؟ کافیست بگویید Ok glass, Google. سریع صفحه جستجوی گوگل ظاهر می شود. کلید واژه مورد نظر را می گویید و عینک نتایج سرچ را روی چشم شما می اندازد.

اپلیکیشن‌ها و فناوری های به کار رفته در عینک هوشمند گوگل

سعی گوگل بر آن است که کاربران از شر تمام وسایل زیادی راحت شوند. فرض کنید ایمیل یا اس ام اسی برایتان آمد. گوگل گلس چطور شما را مطلع می کند؟

توقع که ندارید عینکی به این ظریفی، چندتا بلندگوی بزرگ داشته باشد و صدای زنگ را فرو کند توی گوش هایتان؟! از طرفی گوگل هم توقع ندارد مشتریان تمام مدت هدفون در گوش داشته باشند و از تمام صداهای محیط محروم شوند.

پس راه حل چیست؟

سال 2011، گوگل پتنتی در راستای "القای استخوانی" به ثبت رساند. گوگل گلس از القای غیر مستقیم استخوانی بهره می برد.

اگر با خودتان می گویید اصلا القای مستقیم چیست که غیر مستقیمش چه باشد کمی صبر کنید!

در القای استخوانی به جای استفاده ار روش های مرسوم، ارتعاشات از طریق استخوان جمجه منتقل می شوند. در گوگل گلس هنگام نیاز به انتقال صدا، فریم عینک به لرزه در می آید و ارتعاشات آن از طریق استخوان جمجه موجب می شود صدا را بشنویم.

البته گوگل گلس مستقیما ارتعاشات را به استخوان جمجه وارد نمی کند (برای مثال هدفون های القای مستقیم استخوانی به صورت مستقیم به استخوان جمجه ارتعاشات را وارد می کنند) بلکه استخوان بینی، پشت گوش، نزدیک شقیقه همگی ارتعاشات را دریافت می کنند. لذا به آن القای غیر مستقیم استخوانی می گویید.

یکی از اپلیکیشن های قابل توجهی که برای گوگل گلس عنوان شده، قابلیتی به نام InSight است. با داشتن این قابلیت عینک می تواند دوستان و آشنایا‌تان را بر اساس لباسشان تشخیص دهد.

در واقع هر زمان که آشنایی را ببیند، عکسی از اون گرفته و آن را در پایگاه اطلاعاتی خود ذخیره می کند و هم زمان همان عکس را در پایگاه داده خود جستجو می کند تا اگر قبلنا این دوست را با همان لباس دیده بودید شناسایی کند!

جالب است بدانید در آزمایشات این اپلیکیشن، در 93% مواقع عینک قادر بود فرد را به درستی شناسایی کند.

اشتباه نکنید، این تکنولوژی برای سال های آینده نیست. طبق گفته گوگل در همین سال جدید می توانید اولین نسخه ی آن را با قیمتی کمتر از 1500 دلار داشته باشید.

 

16 میلیون رنگ

اول از همه بگوییم این عدد نشانگر وسعت رنگ نیست. حتما اصطلاح RGB را شنیده اید. مثلا اگر می گویند این تلویزیون RGB است یعنی رنگی است.

RGB از ترکیب سه واژه Red, Green, Blue ساخته شده است. حتما سر کلاس نقاشی در دوران ابتدایی یاد گرفته اید که رنگ ها از ترکیب چند رنگ اصلی بدست می آیند. در تلویزیون و صفحات نمایشگر نیز چنین است. تمام رنگ ها از ترکیب این سه رنگ قرمز، سبز و آبی بدست می آیند.

در واقع برای هر رنگ می توان یک ماتریس سه بعدی در نظر گرفت که هر بعد آن یکی از این رنگ ها قرار دارد و هر ماتریس خود دارای یک ترکیب 256 تایی است. حالا اگر این سه ماتریس 256 تایی را در هم ضرب کنید عدد تقریبی 16 میلیون رنگ بدست می آید.

میلیاردها رنگ

این یکی از آن اصطلاحاتی هست که اصلا نباید گول آن را بخورید. برخی از  سازندگان صفحات نمایشگر فراهم کردن تیلیاردها رنگ را به عنوان امتیاز مطرح می کنند. در توضیح این اصطلاح باید بگوییم که هیچ فرقی با گزینه قبلی ندارد بلکه سازنده به جای استفاده از 265 رنگ، از رده بالاتر یعنی 1024 رنگ به عنوان منبع استفاده می شوند. اما این عدد هیچ ارزشی ندارد. زیرا تمام ورودی ها و فیلم ها و... در حال حاضر بر اساس همان تنظیمات 256 تایی عرضه می شوند. در واقع شما هیچ وقت از تیلیاردها رنگ استفاده نخواهید کرد!

نمایشگرهای 18 بیتی و 24 بیتی

این اصطلاح هم در ادامه چند اصطلاح بالا است. همان طور که می دانید سیستم های دیجیتالی تماما بر پایه صفر و یک هستند. رنگ های آن ها هم از این قانون جدا نیست.

256 رده ای که برای هر رنگ قرمز، سبز و آبی در بالا گفتیم در واقع برابر است با 2 به توان 8. از آنجایی که هر رنگ دارای یک رده 8 بیتی است و کلا 3 رنگ داریم پس 3*8 برابر است با 24. به همین راحتی حالا می دانید رنگ 24 بیتی یعنی چه.

18 بیتی هم مثل 24 بیتی است. ابتدا کمی فکر کنید.

اگر بخواهید طبق قانونی که در بالا گفتیم معکوس عمل کنید ابتدا 18 را تقسیم بر 3 کنید تا عدد 6 بدست بیاید. یعنی هر رنگ در نمایشگرهای 18 بیتی دارای رده ی 6 بیتی است. به زبان دیگر به جای فراهم کردن 256 رنگ، تنها قادر است 64 رنگ فراهم کند که نهایتا منجر به تولید 262144 رنگ خواهد شد.

نسبت کنتراست

مقدار این نسبت را زمانی به خوبی لمس می کنید که مشغول دیدن فیلم در یک محیط کم نور و تاریک باشید. این عدد معیاری ست برای تشخیص تفاوت روشن ترین سفید نسبت به تیره ترین سیاه در تصویر. این مقدار در یک آزمایشگاه مطلقا تاریک اندازه گیری می شود.

اگر به طور کلی در محیط های روشن به استفاده از نمایشگر می پردازید، میزان این نسبت اهمیت چندانی ندارد.

برای مثال این عدد برای صفحات نمایش موبایل باید حداقل 500 باشد. در صفحات LCD میزان حداقلی این عدد به 1500 میرسد. بهترین نمونه های این عدد در هر حال در تلویزیون های پلاسما قابل مشاهده است که تا 5000 هم میرسد.

نسبت کنتراست پویا (داینامیک)

احتمالا تبلیغات صفحات نمایشگری را شنیده اید که ادعا می کنند کنتراستی معادل 20000 به بالا را ارائه می دهند. بدانید که به جز صفحات نمایشگر OLED هیچ نمایشگری قادر به تولید این عدد در کنتراست نیست.

از طرفی این عدد صرفا یک عدد تبلیغاتی است و اصلا نباید به عنوان معیاری در خرید نمایشگرهای پلاسما و LCD به آن توجه کنید.

زمان پاسخ گویی

این یکی از آن معیارهایی است که هر تولیدکننده برای خودش استاندارد خاصی تعریف کرده است. به صورت استاندارد زمان پاسخ گویی به زمانی گفته می شود که یک پیکسل از رنگ سفید به رنگ سیاه و مجددا به رنگ سفید تغییر رنگ دهد.

برخی سازنندگان به جای استاندارد فوق، استاندارد دیگری معرفی می کنند که مثلا پیکسل از رنگ سفید به خاکستری و سپس دوباره به سفید تبدیل شود.

حالا دانستن این معیار به چه دردی می خورد؟

اگر زمان پاسخ گویی در نمایشگرها بسیار بالا باشد، فریم ها به کندی به نمایش در می آیند. برای مثال اگر مسابقه فوتبالی را با نمایشگری که زمان پاسخ گویی بالایی دارد مشاهده کنید، همواره رد توپ در بازی قابل دیدن است.

پس نتیجه میگیریم که هرچه زمان پاسخ گویی کمتر باشد بهتر است.

در بازار کنونی زمان پاسخ گویی نمایشگر ها اغلب عددی میان 8 تا 1 میلی ثانیه عنوان می شوند.

مهندسان دانشگاه استفورد روبات خارپشتی را برای کاوش بر روی قمر مریخ طراحی کرده اند.

این روزها که استفاده از وسایل الکترونیکی همه گیر شده است محققان یک ابزار الکترونیکی دیگر که قلاب ماهیگیری هوشمند است، عرضه کردند.

عصر جدیدی از تکنولوژی‌های موبایل و همراه برای غول نرم‌افزاری جهان آغاز شده است و «استیو بالمر» درست در همین سال‌ها روزهای پرمشغله‌ای را در مایکروسافت می‌گذراند.

مایکروسافت سال‌های سال با سیستم‌عامل محبوب ویندوزش پادشاه دنیای تکنولوژی